37 was ze, mijn nicht uit een ver oosters land.
En ze zal niet ouder worden.
Plots, zo plots.
Ik weet nog dat ze eraan kwam en dat we dat vierden bij mijn oom en tante in Bertrix.
We zijn immers een rasechte Belgische familie met roots her en der, Peeters die naar het zuiden van het land trokken en franstalig werden, Meunier die naar het noorden emigreerden en Vlaamstalig geworden zijn....om jaren later naar Zuid West Frankrijk te verkassen en met alle gemak deel uit te maken van dit France Profonde deel van de wereld- met de naam Geneviève Meunier is het hier eenvoudig vertoeven, niet?
Mijn broer werd peter.
Waarom, dat weet ik niet meer.
En zo geschiedde.
Veel heb ik haar niet gezien.
Ze studeerde kunstgeschiedenis.
Trouwde met een Fransman uit Toulon en toen haar dochter geboren werd belde ze me op om te vragen of mijn dochter meter wou zijn.
Waarom, dat weet ik niet meer.
En zo gebeurde het niet, want Aude is niet gedoopt en dat zou niet eenvoudig geweest zijn voor de katholieke kerk in Frankrijk.
Maar mijn tante, daar heb ik wel veel herinneringen bij, en zij met mij.
Toen ze me belde om me het vreselijke nieuws te vertellen, stroomden de tranen over mijn wangen, omdat ik haar stem uit duizenden had herkend.
Ik heb zelfs nog zinnen die ze zei in mijn hoofd-met die zelfde stem.
"Tu as un bel accent Français quand tu chantes!", bijvoorbeeld.
Of mijn eerste boek, dat ze me cadeau gaf , toen ik in Leuven bij bompapa logeerde voor een week en zij nog thuis woonde. "Zoek het eens op", met een turquoise kaft.
Ik was gek op dat boek, het was versleten toen ik het voorgoed in de boekenkast opbergde.Ik herinner me dat ze haar verloofde kwam voorstellen aan haar grootvader die toen bij mijn grootmoeder inwoonde- ik voel dat het gecomplikeerd wordt, maar dat is het nu ook wel in feite - en dat ze daar alletwee verliefd naar elkaar zaten te kijken.
En hun huwelijk.
En ja, ze was misschien wat gereserveerd, maar ze adopteerde twee kinderen en dan vind ik toch dat je wel een heel groot en warm hart moet hebben...of vergis ik me daarin?
Het leven van de ene is soms zwaarder dan dat van iemand anders, maar het is hoe je met miserie omgaat die maakt wie je bent. Niet de gebeurtenis op zich.
En ze gaat er moedig mee om, mijn tante.
Het wordt moeilijk, zover is zeker, maar ook dat gaat voorbij, echt.
