Hoeveel keer heb ik al een verhaal verteld over een zevenslaper ofte loir ?
Maar wat ik nu ga vertellen tart elke verbeelding!
We hadden afgelopen zomer zeker een keer of acht prijs bij de loir-vangst.
We hebben vallen op zevenentwintig plaatsen staan, omhoog, omlaag , kooitjes op zolder , vol van droge vruchten, of verse vruchten, je wil het niet weten.
We zijn erop voorzien.
We dachten dat er geen loir nog op zolder zou geraken, nu ons dak twee jaar geleden vernieuwd is. Maar niets was minder waar. Ze kwamen terug.
We hebben onze zolder volledig opgekuist , kwestie van eventueel een nest te vinden, of een gat of een holletje, of een spleet, kortom, we hadden gehoopt de sluipweg van de loirs te ontdekken.
We vonden geen hol, geen gat, geen scheur, geen reet, we vonden geen loir, geen muis, geen rat-een mens weet immers nooit.
Oef.
't Was proper en dus zouden ze niks maar dan ook niks meer vinden om op zolder te komen logeren des winters....
Op een ochtend vond ik echter houtschilfers naast een houten krat, beneden in de keuken, waar ik mijn aardappelen in bewaar.....
Dat was minder goed nieuws.
Valletje dichtbij de krat gezet.
Volgende dag, aardappel een stukje opgegeten, valletje leeg.
Tweede val bijgezet.
Volgende dag, zoete aardappel half opgegeten.
Val leeg.
Aardappelen in de lade van de frigo gelegd.
Volgende dag ruik ik ui ....een loir eet toch geen ui? Of wel?
Jawel, een niewe springui...aangevreten.
Ui weg, ook in de ijskast.
Val bij de uien gezet.
Geen loir in de val.
We waren een week in België en kwamen terug, geen loir in huis toen we terugkwamen, niets aangevreten, alles netjes op orde.
Oef, de loir zal waarschijnlijk het huis uit zijn, of ergens dood liggen van de honger.....je kan bij mij geen millimeter compassie ontdekken waar het loirs betreft.
Ze maken me zenuwachtig.
Ze maken me gek omdat ik hun schuilplaats niet vind .
Gisteren hadden we vrienden op bezoek.
Ze brachten chocolade mee.
Orangettes , Jan lust dat graag.
En er waren er nog drie over die ik in een kommetje op tafel achterliet en dan een kommetje met zo'n 200 gram paaseitjes in een zilverpapiertje, je kent dat wel.
vanmorgen zegt Jan
"Gene , heb jij die laatste orangettes gisteren nog opgegeten?"
Ik verzwijg jullie de manier waarop hij me dat vroeg...alhoewel, hij zei het met zo'n blik van "natuurlijk heeft ze het zich niet kunnen laten !!!!"
"neen Jan, ik ben er niet aan geweest"
De drie orangettes waren verdwenen.
"Maar Jan, maar Jan....."
"Ja, wat is er?????"
"Maar Jan, die paaseitjes ......allemaal , ALLEMAAL weg"
Dat zijn er DUS 27 , want we hadden er drie opgegeten.
27 paaseitjes van chocolade, met papier en al weg.
Geen eitje op de grond, geen papiertje, geen snippertje .
Niks spoor van een loir.
Maar waar zit dat beest.
Hoe is dat 27 keer van dat kommetje met een eitje naar zijn nest kunnen lopen?
Hoe is dat mogelijk?
Ik ben er niet goed van.
Weet iemand raad?
Alstublieft?
