 |
| ze waren met twee....maar ja.... |
Net zoals in België ontvangt iedere 5O jarige vrouw in Frankrijk tweejaarlijks een uitnodiging om een mammografie te laten uitvoeren. Kosteloos, zowel daar als hier.
Je kan daar blij om zijn, natuurlijk. En mij hoor je niet klagen, maar toch is zo'n onderzoek nu niet precies iets om naar uit te kijken. Laat staan pijnloos. Zeker als je nogal wat borst hebt, ahum .
Je krijgt een mooie brief, het hoe en het waarom van dit onderzoek, waar je terecht kan in je streek, dat het je niks kost, wat je moet meebrengen enzovoort enzovoort.
Ik bel naar één van de twee mogelijkheden in Cahors, daar waar ik de gewoonte heb en had om me te laten verpletteren door zo'n toestel en neem een afspraak.
Maandag om 15.15 uur....
Ok ,zeg ik, maar tegelijkertijd zal het spannend worden want om 16 uur word ik bij de tandarts verwacht. Dat is weliswaar maar 5 minuutjes lopen van bij de radioloog, maar het kan ook tegenvallen bij de dokter. We zien wel, dacht ik...
Maandag ben ik stipt op tijd bij de dokter.
Ik geef mijn carte Vital af, een soort siskaart.
Ja mevrouw, hebt U de vorige radiografieën mee?
Welzeker, hoor ik mezelf fier antwoorden. Diep schaamrood was mijn deel twee jaar geleden toen ik zonder de "precedenten" mijn opwachting maakte bij dezelfde balie.
Je moet al die radio's niet bijhouden hé mevrouw,kijft de niet al te vriendelijke verpleegster achter de toog....
Ah bon,roep ik verschrikt.
Enkel die van 2015 .
OK, zal ik aan denken in het vervolg.
Ga maar zitten in de wachtzaal.
De wachtzaal zit goed vol. Ik begin lichtelijk te panikeren.
De tandarts wacht immers op mij om 16 uur....IK kalmeer mezelf, het is tenslotte nog geen 15 uur.
Rond 15.15 word ik geroepen door de verpleger.
Een jonge ,vriendelijke knul van een jaar of 30.
Hij stelt me gerust. Zo'n onderzoek is nooit prettig, natuurlijk niet mevrouw, maar ik zal me haasten en de druk niet nodeloos laten aanslepen.
Bij de eerste van de 4 opnames moet ik lichtelijk door de knieën buigen, mijn borst wordt gesandwiched tussen twee plexiplaten , ik stop met ademen en 5 seconden later wordt de druk opgeheven.
Alles OK tot hiertoe, mevrouw?
Jawel, maar ik begrijp niet goed waarom ik door mijn benen moet zakken voor dat onderzoek?
De verpleger komt dichterbij, neemt met zijn rechterhand mijn ontblote schouder vast, legt er zijn hoofd op en begint dan onbedaarlijk te gieren van het lachen ...
Ah mevrouw, het is al zo verschrikkelijk vernederend en dan heb ik de machine nog te laag gezet ook, zodanig dat U door uw knieën moet zakken.Verschrikkelijk sorry...dat heeft hij wel 10 keer herhaald.
Ik kon er ook goed om lachen natuurlijk. De mensen zijn hier veelal klein van gestalte, zodat hij niet ineens de reflex had zijn machine een halve meter te verhogen.
Na de pijnlijke oefening vraagt hij me te wachten tot de dokter met de uitslag komt. En desondanks alles zit je daar toch maar ongerust de tijd te doden, kan ik mijn aandacht niet meer bij mijn boek houden en denk ik aan de honderden vrouwen die misschien op krak dezelfde plaats als ik te horen hebben gekregen dat er iets mis is...
De verpleger komt terug.
De dokter zou toch nog graag een echo maken mevrouw, komt U met me mee???
Ik had nog er nog niet aan gedacht of het was al zover, dacht ik.
De vriendelijke dokter stelt me wel op mijn gemak. Zijn rust komt als het ware op me over.
Hij kijkt goed, overal en knikt : ce n'est rien madame, mais mieux vaut vérifier deux fois...
Wie zou hem ongelijk durven geven.
Ik neem mijn platen terug, steek mijn vitalkaart weg en in paniek bekijk ik mijn uurwerk....zonder reden echter, want het is 14.45u...Mooi, alle tijd om naar de tandarts te gaan. Als op een wolk sprint ik vooruit om me naar de volgende pijnbank te begeven. Geen sandwichborsten hier, maar een ineengezakt amorf gezicht door de drie verdovende injecties vooraan in mijn verhemelte....Drie, jawel, want door de stress geraak ik maar niet verdoofd. Ik probeer te relaxen, maar bij de tandarts kan ik nooit relaxen. Ik ben een nul qua pijn en stress bij de dentiste = En dat was zo in België, dat is niet veranderd in Frankrijk.
Het was een spannende dag,twee maal fysiek gemolesteerd , maar alles is goed afgelopen.
Oktober is in Frankrijk de maand van acties tegen borstkanker.
Ik mag van geluk spreken dat alles in orde met me is.
 |
| de eenzame zonnenbloem |
