Ze is nogal vaak ziek, wat niet belet dat ze heel regelmatig op post is.
Maar ze heeft veel aandacht nodig.
En inderdaad, ze heeft geen makkelijk leven denk ik dan maar.
Ze belde zo'n dag of drie geleden rond zeven uur 's morgens, waarschijnlijk omdat ze weet dat we vroeg uit de veren zijn.
"Geneviève - de andere "ik" dus-, je me sens tellement mal, je vais devoir aller aux urgences....pouvez-vous prévenir Madame Lee et votre amie Hollandaise, car je ne pourrais pas venir aujourd'hui...papie va m'amener aux urgences..."
Bien sur, bel ik naar Judy en naar Zwany : Geneviève is ziek en papie komt haar halen, om naar de spoed te gaan in Montauban.Zo zeg ik het letterlijk tegen mijn twee vriendinnen, zonder een spier te verrekken.
Tot Zwany zegt : "maar wie is dat toch die papie???"
Zie mensen, dan kwam ik niet meer bij.
Want inderdaad, wie is Papie?
Geneviève is gehuwd met een veel oudere man, maar daar komt ze niet goed mee overeen zegt ze.
Vanaf vrijdagnamiddag is ze bij papie en die woont zo'n 20 km verder ...
Is dat raar?
Is dat typisch Frans?
Zoals Mitterand zou zeggen "et alors?"...
Of zoals een Franse vriendin van mij die ondertussen 88 jaar is tegen mij ooit zei: " tu n'es quand même pas ici pou me faire des leçons de morale???"
En gij nu?
Daar sta je dan met je mond vol tanden, je waarden en gebruiken, je hele menszijn dat je na 58 jaar geworden bent.
En dan denk je " maar wie is toch die papie? en hoe zal haar man dat vinden?"
Maar dat mag je niet denken;
want dat is nu eenmaal zo.
Hier in het zuiden.
Het zal de juriste zijn in mij die dat toch niet zo evident vindt. Tik dat maar eens in op google en zie wat je leest : "le weekend je vis chez papy".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten