De fotogalerij

Onder de zoldertrap heb ik van meetaf aan oude foto's opgehangen van familieleden.
Dat ziet er zo uit ongeveer, met excuses aan mijn overgrootmoeder wiens mooie, fiere hoofd niet volledig op deze blackberry foto staat.

Eén van de minder goeie dingen aan mijn blackberry: slechte foto's.
In Parijs hebben we een demonstratie gezien van de nieuwe Iphone Galaxy! Ja wadde !
Ze hebben met zo'n ding een foto van Jan en mij genomen en er een magneet van gemaakt, het is de mooiste foto van ons twee, bij deze :

Maar goed, het is net iets te duur voor Blance en zijn peerd.
Vandaar , slechte foto's met mijn gammele blackberry.


En elk beeld heeft zijn verhaal. En bij vele beelden weet ik nog precies waar ze genomen zijn en van andere beelden weet ik niets omdat ik ofwel nog niet geboren was, ofwel veel te klein was om het me te herinneren, ofwel omdat ik er gewoonweg niet bij aanwezig was toen de foto genomen werd. Uiteraard.

Een heel rare foto is deze :

Ze werd gemaakt "in opdracht" van mijn betovergrootouders,en rechts staan mijn overgrootmoeder en haar broer of zus afgebeeld en mijn overgrootmoeder houdt een appelsien vast.

Toen ik zo'n jaar of 10 was ging ik op vakantie bij "bonpapa Louvain". Ik weet het, in Leuven spreken ze geen Frans, maar zie, bij ons was dat eventjes anders.
Soit. Hij was een bijzonder intelligent man en al lachend schertste hij " prépares toi, nous allons à Montaigu ".
Ik dacht echt dat we naar het noorden van Frankrijk gingen of zeker naar de Ardennen.
Maar we reden en bleven rijden in Vlaanderen.
Toen hij me het plaatsnaambord wees " Scherpenheuvel" , vielen mijn oogkleppen open. Natuurlijk, Montaigu !

Hij nam me mee in de basiliek en wees me toen op dit schilderijtje dat boven een deur hing .
En hij vertelde dus wie er allemaal op dit schilderijtje stond. Het was een heel mooi schilderijtje, ik herinner het me nog heel goed.
Hij vertelde dat zijn grootouders beloofd hadden een schilderij te schenken aan de Lieve Vrouw van Scherpenheuvel indien hun dochter, mijn betovergrootmoeder zou genezen. En zie, het wonder geschiedde en het schilderij werd gemaakt;
En ik heb er de foto van overgehouden, spijtig genoeg niet in kleur.
Toen ik jaren geleden met Jan naar Scherpenheuvel ging wou ik hem natuurlijk hetzelfde verhaal meegeven. Maar het schilderijtje was verdwenen...

En ook een fotootje van mezelf als kleine hummes met mijn "bonpapa Louvain":

Een ander curiosum is dit:

Je ziet amper nog iets van de kinderachtige tekening en de tekst is zo goed als verdwenen door de zon.
Maar in feite is het een langwerpige papieren serviettehouder, waar je je naam kon opschrijven.
En het komt uit Hotel Interlaken in Interlaken, waar we jaarlijks logeerden, nonkels Paul en Georges, Tante Louise en ik.
En ik moet zo'n jaar of 5 geweest zijn en mijn naam staat er inderdaad op.
En mijn oom Georges tekende mij met een rode bic. En ik weet nog heel goed wat de tekst zei : "ik lust geen koffie, ik lust thee", en daar moesten ze altijd zo vreselijk om lachen.

Een beetje verder een grotere foto van Tante Louise , net na de oorlog , toen ze als rode kruisverpleegster de gewonde soldaten enig soelaas bracht.

Raar hé, dat elke foto zijn verhaal heeft.
Ik hou van foto's met verhalen.