Teneinde een volkse opvoeding te krijgen en een goede band te hebben met de bevolking, hadden haar ouders besloten haar te laten opgroeien, ver van het paleis, in een familie die heel koningsgezind was , patriotten van het eerste uur,geëgageerde mensen in het Rode Kruis ,en nog zoveel meer en haar naar een eenvoudige provincieschool te sturen, op Lyceum.
Dat fantasme heeft jaren geduurd.
Ze durfde daar met niemand over praten, uit angst dat de mensen haar voor gek zouden verklaren.
Het duurde zelfs tot ze op de universiteit zat.
Tot op een dag...
Er een mevrouw van de Arcane School in Zwitserland ,op bezoek kwam bij Madame Thiran, waar het princesje op kot zat.
"Ga jij maar open doen, ik kom er zo aan", zei Madame Thiran, ook chefke genoemd.
Zo gebeurde.
Ze nam de jas aan van de Zwitserse dame en ze gingen in het salon zitten.
" Et le Roi et la Reine?", vroeg de dame.
Het prinsesje veranderde plots in een doodgewone eerstejaarsstudente in de Rechten...
"Ils vont bien", stamelde ze nog.
"Ils ne reviendront plus", zei de dame, toen madame Thiran ons vervoegde.
Gans perplex , volledig overstuur, was er nooit sprake meer van de Koning en de Koningin.
Ze was zelfstandig geworden ,het prinsesje, ze had ze niet meer nodig.
Toen ik een paar jaren geleden een jonge Française interviewde, vertrouwde ze me een geheim toe: " Je m'imaginais que j'étais une princesse, et que mes parents étaient le Roi et la Reine".
"ils ne reviendront plus jamais", zei ik zacht en ik dacht terug aan die heel bijzondere namiddag met die Zwitserse dame van de Arcane School.
Ik dacht er gisteren terug aan, nu we in België binnenkort maar liefst twee koningen en drie koninginnen zullen hebben. Straf hé?
Liefste Gene, je verhalen of stukjes op je blog zijn waarlijk boeiend, origineel en altijd een beetje verrassend. Ik kijk elke dag wat je nu weer hebt aan de oppervlakte kunnen brengen. Dit verhaal kende ik niet, maar dat neemt niet weg dat ik dat zo geloof. Madame Thiran had inderdaad rare gaven en was omringd met mensen die eveneens eigenaardige gaven hadden (hoe moet je zoiets ander noemen). Na jou heb ook ik de chance gehad een jaar en een half bij Chefke op kot te zitten. Dagelijks was er wel de ene of ander boodschap te doen, want tegen die tijd kon ze letterlijk niet meer uit de voeten. Je schreef op wat je in de Sarma Lux van de Louizalaan moest gaan halen. Die hadden toen een redelijk grote kruideniersafdeling op -1. Niet zelden werd je tijdens je inkopen daar mentaal door haar gecontacteerd voor iets dat niet op het lijstje stond. De eerste keer dat me dat overkwam ging als volgt: ik had vier vijf dingen te kopen en plots hoorde ik alsmaar "semoule" zeggen... ik ging naar de rayon die ik onmiddellijk vond (had daar nog nooit naar gezocht en ook nog nooit Semoule gekocht). En bon, ik zie dat dat niet veel kost en ik dacht dat ik dus geen risico nam. "Semoule" klonk het nog in mijn oren, dus OK, ik neem dat mee. Bij haar thuis gekomen, en oplettend dat Moung de kat de deur niet uitglipte, hoor ik Chefke zeggen:"tu as pris de la semoule?" En ja, dat had ik.... Ze zei dat ze had willen kijken of ze met mij kon communiceren, voor als 't al eens nodig was. Je mag gerust aannemen dat ik van mijn stuk geblazen was, ook al had onze familie al een stukje ervaring met planeten en tarotkaarten....
BeantwoordenVerwijderen