Vandaag is het gedichten-dag.
Ik kan geen gedichten schrijven.
Ik lees ook heel moeilijk gedichten.
Een beetje een analfabeet als het op diepzinnige mijmeringen aankomt.
Ooit kregen we in de klas, op het Lyceum ,een gedicht te lezen, waarvan ik me jaren later nog steeds afvroeg waarover die man het in feite had....
"De zon en de zee springen bliksemend open
Waaiers van hij en zij..."
Nooit ben ik die twee eerste regels vergeten en eerlijk waar het duurde een even lange eeuwigheid vooraleer ik "mee" was met de poëet.
En toch kan het dichten me bekoren.
Zo is er bijvoorbeeld één gedicht dat -en hoe kan het ook ander- me geweldig ontroert.
Ik heb er zelfs ooit een schilderij van gemaakt en ik voeg het hierbij, voor het nageslacht.
Van Rutger Kopland ( 1934-2012) uit "geluk is gevaarlijk"....en dat is het ook, soms.
Weggaan
Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.
Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven.Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten