Verleden week hadden zowel Jean-Claude als Denis beloofd om langs te komen om de pruimenbomen te snoeien. Zoiets in de zin van " ah oui, la semaine prochaine, on arrive ,oui, on verra bien, s'il fait beau au moins, mais il fera beau, donc oui, on arrive"
Maar maandag had hij niets gehoord.
We durfden ook niet samen naar de markt of naar ergens anders , want je weet nooit of één van de twee "snoeideskundigen" zouden komen aangereden.
Bellen durfden we helemaal niet, want als je begint aan te dringen komen ze niet.
Dat wordt niet gezegd, maar je voelt dat aan gewoon.
Dat zijn Franse afspraken.
Wachten, beloven, wachten, nog langer wachten, weerzien, belofte herhalen, weerzien, beloven en dan , "plots" komen opdagen.
Bizar. Frans.
Gans anders is het gesteld met Belgen en Nederlanders.
Zelfs na 8 of 9 jaar ver weg te zijn van hun "homeland" verleren ze het niet.
Rick belt verleden week, wat Jan ervan denkt om enkele bomen te komen omzagen bij André.
Goed, doen we.
Rick belt terug om te zeggen dat het maandag of dinsdag zou zijn.
Rick belt zaterdag om te zeggen dat het dinsdag wordt.
Rita belt zondag om te zeggen dat het dinsdag om 10 uur wordt en dat ze eten voorzien heeft.
Ik begin te klagen over de Franse beloften en of ze het begrijpt dat indien de snoeiers komen,dat Jan dan niet kan helpen. Natuurlijk begrijpt ze dat.
Dat zijn Belgisch-Nederlandse afspraken.
Het wordt gevraagd, aangekondigd, afgesproken met uur en al en er is eten.
Het was dus dinsdagochtend 9.30u, geen Jean-Claude, geen Denis.
Jan doodzenuwachtig, want wat zou hij nu doen?
Bij André, of wachten?
Mannen durven dan geen initiatief te nemen hé, ik vat de koe bij de horens en ik bel gewoon naar Jean-Claude.
Hij zou 's namiddags komen, zegt Simonne, want ze leveren eterniet voor op het dak van de schuur vanmorgen.
Ik bel naar Yvonne, die belt naar Denis die naar het dorp is ( "et tu t'imagines combien de temps il sera parti!" ,voegt ze eraan toe, haar Pappenheimer kennende, die eerst bij Christian de bakker gaat en daar waarschijnlijk Patrice tegenkomt, om hen allebei te vragen waarom ze zondag niet aanwezig waren op het diner van de jacht, om daarna de petanquespelers te ontmoeten die weer aan hun seizoen beginnen, nu het zo'n mooi weer is....".
Yvonne belt terug : " ce ne sera pas pour aujourd'hui! Il te téléphone ce soir "
Ik bel dus naar Rita ( want ik doe de telefoons , Jan haat telefoons, maar dat is heel gemakkelijk vind ik van dat te haten als je een secretaresse hebt die al je onprettige telefoontjes mag plegen ! ) "ja Rita,Jan komt deze morgen ,maar we komen niet eten, want Jean--Claude komt vanmiddag..."
OK,zo gezegd zo gedaan.
Iedereen blij.
Jan laadt zijn zaag in de wagen en nog één en ander en vertrekt.
Ik begin aan de vaat , als de GSM rinkelt.
Jan : " Ik kom terug, Jean-Claude is me juist gepasseerd, die komt toch vanmorgen, ze leveren het dak pas morgenmiddag!"
En alles begint van vooraf aan : bellen naar Rita met het onprettige nieuws dat Jan niet komt etc etc...
Heel verwarrend allemaal.
Vanmorgen waren de twee "accolytes" er beiden om 8.30u !!!!
't Zal mooi zijn hoor, heel mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten