Maar ik had ze kunnen strikken om in Cahors te komen spreken, en er zouden er veel , van overal een beetje, naar haar komen luisteren.
Maar zie, nu we allemaal binnen moeten blijven, kan ze niet komen .
Ze belde me om me dat te zeggen. En dat we het allebei spijtig vonden, maar éh, wat doe je eraan hé!
- Beloof me dat ik de eerste op je lijstje sta als we weer buiten mogen komen, ja? Want ik heb je cadeautje al gekocht. Het zou zonde zijn het je niet te kunnen geven...
Ze moest lachen, ze beloofde het.
Twee dagen later belde ze me terug.
- Geneviève , je bent zo lief met mij geweest deze week....mijn zuster is gestorven....
Ik bekeek mijn telefoon, ik dacht, dit moet een vergissing zijn....ik ken deze vrouw nauwelijks...ze heeft zich vergist van nummer ....
- Zie je , ze is mijn oudste zus en ze is vandaag gestorven in Guadeloupe. Ze verbleef in een home en ze weten niet of het door het virus komt of wel dat ze aan iets anders gestorven is. Maar ze is er niet meer. En nu gaan ze haar begraven, in een gemeenschappelijke put, zonder dat er iemand bij haar is, helemaal alleen....
Hoe onwaarschijnlijk droef is dat feitelijk ?
Zou ze nog broers en zussen hebben ginder, vraag ik zachtjes .
- Ja we zijn met 12. Maar niemand mag erbij zijn. En ik kan er ook niet heen.
Stilte. Hoe kan het anders.
Woorden zijn niet meer voorhanden om dat tastbare verlies en de voelbare machteloosheid te bedekken met troost.
- En zie je, bij ons in Guadeloupe begeleiden we de overledene met een ritueel. Het is een ganse ceremonie.....maar nu kan dat niet....
Neen, dat zal niet gaan.
- Ik wou het je alleen maar zeggen, zie je, omdat je zo vriendelijk was met mij...
Hoe wanhopig moet je zijn om dit verdriet te willen delen met iemand die je nauwelijks kent?
En ik werd overspoeld door medelijden. Niet alleen met haar, maar met al die mensen die ondertussen helemaal alleen gestorven zijn, niemand die hun hand vasthoudt, niemand die nog eens een zoen geeft of zegt hoe dierbaar ze wel waren, hoe vreselijk graag je ze gezien hebt...
Niemand.
Een beeld dat je nooit meer zal vergeten : het lichaam dat in een put gelegd wordt, volledig ingepakt en ontsmet, zand erover....weg.
Geen plaats om naartoe te gaan, zelfs geen urne met as.
Gedaan , weg.
We gaan momenteel door de woestijn. Nog 40 dagen denk ik, minstens....
Hoe erg allemaal.
Ja, lieve Geneviève. Het is ondenkbaar wat virussen in een mensenleven kunnen aanrichten. Verwoesten, zelfs. Ik vind het heel heel erg, wat er momenteel gebeurt. Maar hier gaat het om allen samen een pandemie in te dijken. Te verwoesten, zelfs. Misschien kan dat een straaltje hoop zijn voor deze lieve dame uit Guadeloupe.
BeantwoordenVerwijderenOoit heb ik zelf iets heel anders meegemaakt:
In de jaren tachtig werkte ik al in Erasmus, ULB. Toen het HIV tevoorschijn kwam. Deze patiënten werden door iedereen als de pest gemeden...
Een jonge prostituée is overleden op onze eenheid. Haar pooier/minnaar kwam afscheid nemen, haar dochtertje van 5 aan zijn hand. Maar zij mocht niet mee binnen bij haar mama. Zij moest heel alleen in het midden van de ziekenhuisgang blijven staan, terwijl de tranen uit haar oogjes rolden: “ma maman! Ma maman est morte. . Je veux voir ma maman”.
Ik heb het kindje in mijn armen genomen, en nu nog, voel ik haar snikkende lijfje tegen het mijne... het kindje is moederziel alleen achtergebleven en werd in een weeshuis geplaatst.
Toen werd er ook een gevecht geleverd tegen een virus.
Ja, het is vreselijk, verdriet moet je kunnen delen, een knuffel krijgen om te troosten. Achter de cijfers van elke dag schuilen drama’s, elk cijfer is een bron van verdriet dat zich meer en meer uitstrekt over de hele wereld. Iedereen kent ondertussen hier bijna iemand die aan Corona bezweek. Maar ook de doden aan andere ziektes en ongevallen worden nu alleen begraven. Geen troost voor de achterblijvers, geen koffietafel om kracht te putten uit de samenhorigheid en alleen terug naar huis. Corona is onmedogenloos, maar we beseffen wel goed dat we het virus alleen maar kunnen overwinnen door het niet verder te verspreiden en je geliefden knuffelen hen een dodelijke ziekte kan bezorgen, een dubbel gevoel.
BeantwoordenVerwijderen