Leurhandel

Terwijl ik mijn koperen kookpotten aan het afwassen was dacht ik terug aan die dag dat een man zich aan onze deur bevond om ons een set keukenmateriaal te verkopen.
Men zegge en schrijve 1985 ,in Reet ,waar we zo'n twee jaar gewoond hebben vooraleer een huis te kopen in Boechout.
We hadden nauwelijks potten en pannen, of ze waren zo aftands-nog van onze periode op kot in Brussel- dat we zeker nieuwe konden gebruiken.
Onze financiën hadden net een boost gekregen en geloof het of niet, we lieten de man binnen.

"Wie doet dat nu ?", denken jullie.
Wel wij hebben het toen gedaan.
En daar heb ik ook nog geen minuut spijt van gehad, want na 29 jaar gebruik ik ze nog altijd.
Vier kookpotten, mét deksel.
Onverslijtbaar.
Niks brandt er in aan en indien dat toch zou gebeuren, dan krijg je ze toch schoon.
Straf.
Ooit zag ik dezelfde potten staan op een kookbeurs en de prijs was de hoogte in gegaan! Niet te doen.
Was ik blij dat ik die venter ook blij gemaakt had die dag.

Maar misschien had het wel een onderliggende reden hoor dat ik de man binnenliet.
In het laatste jaar rechten gaf Professor De Vroede ons twee vakken : De cheque ( in onbruik geraakt een paar jaar nadien, maar hier in Frankrijk nog altijd dagelijks in gebruik- zo zie je maar dat alles een reden heeft in het leven) en nijverheidswetgeving.
Op het eerste vak behaalde ik 18/20. De meeste medestudenten leenden trouwens mijn spiraalschriftje met de samenvatting van de cursus.
Maar voor het tweede vak - mijn allerlaatste examen van de vijfjarige studie- één week voor mijn huwelijk ! - faalde ik met evenveel glans.
Daar zat ik dan voor die echt vriendelijke professor. Hij verwachtte waarschijnlijk veel van zijn jonge studente die zo'n goed cijfer behaald had een paar weken voordien met zijn andere cursus...
Niets, maar dan ook niets kon ik me herinneren van het lijvige groene boek.
"Leurhandel" jammerde hij tenslotte...
Maar ook dat deed geen belletje rinkelen.
De professor zei me dat ik naar huis kon en 's namiddags mocht terugkeren nadat ik een paar uren gerust zou hebben.
Kan je innemender zijn?
Op de terugweg naar mijn kot was ik zodanig overstuur en in gedachten verzonken dat ik een aanrijding had en door al de in te vullen paperasserij mocht ik bijna stante pede terug naar de universiteit om het examen te gaan afleggen zonder rustpauze ingelast te hebben.
Terug bij de prof was het al niet veel beter en hij gaf me het voordeel van de twijfel, een 8.
Ik voelde me ellendig maar o zo dankbaar en ik was tenslotte geslaagd in het laatste jaar .
Was het daarom dat ik me 6 jaar later zo schuldig voelde toen die venter aan de deur stond en ik het trauma van de "leurhandelaar" niet kon aanzien...
En dat ik als om het goed te maken die vier koperen pannen gekocht heb?

In elk geval heb ik geluk gehad de eerste en de tweede keer, al was het dan met een deur -aan deur verkoper.

Ge moet maar chance hebben in het leven, zeg ik!


(zie ook blog "de cheque" 20 06 2013 )