Alles is een kwestie van perceptie

Alles is perceptie. Hoe ouder ik word, hoe meer me dat opvalt. Mijn herinneringen zijn niet dezelfde als die van mij zussen bvb. De herinneringen aan mijn jeugd komen dikwijls niet overeen met die van anderen. Soms is dit ronduit beangstigend. Ik stel me dan dikwijls de vraag : "hoe kan ik zo verkeerd zijn in de herinneringen aan mijn jeugd?". Net of ik er niet bij was. Of erger, dat Alzheimer nu al toeslaat en ik het echt niet meer weet...Zeker als mijn herinnering van de hand wordt gewezen met zo'n overtuigingskracht , dat je voor minder heel stilletjes wordt en zwijgt en bij jezelf terade gaat van hoe het dan wel in het echt was. Enige verduidelijking is hier op zijn plaats. Toen ik met mijn zus en nichtje onlangs in Keulen was en we heel gezellig ontbeten in een klein hotelletje langs het water, vroeg mijn nichtje " Tante Gene, maar hoe moet ik dat nu zien? Wanneer ging jij dan naar huis, toen je bij meme woonde"? Ik woonde gedurende 17 jaar bij mijn meme en pepe en de andere 4 zusters en broer woonden bij mijn ouders, zo'n 25 km verder. Mijn zus antwoorde onmiddellijk in mijn plaats ( ik ben nochthans een heel vlugge, maar hier was zij me voor !) :" In de weekends natuurlijk !". De stelligheid waarmee ze deze "waarheid" poneerde liet me volkomen perplex staan. Nu ging ik wel soms eens mee naar huis, maar meestal kwamen mijn vader ( al dan niet vergezeld van mijn moeder) en soms alle, soms éen of twee zussen of broer op bezoek bij meme op zondag. Of al eens op vrijdagmiddag toen de apotheek gesloten was en papa langs kwam, bij zijn moeder en dus ook bij mij. Meestal was het zo. Maar in mijn zus'haar herinnering was het bijna nooit zo. Hoe kan zoiets nu, vraag ik me dan af? Anderzijds herinner ik me soms meer details van mijn "thuis" bij mama en papa dan mijn zussen en broer .Alsof ik die -voor mij- geprivilegieerde momenten wou vastankeren in mijn onderbewuste. Dergelijke details herinneren mijn zussen en broer zich dan weer helemaal niet. Misschien slaat mijn rijkelijke fantasie ( Jan's woorden) dan op hol, ik weet het niet. Feit is dat ik zondags om 11 uur naar de mis ging, daarna de 'patekes' ging halen bij de banketbakker, dan naar de 'Molenstraat' ging bij mijn grootooms en groottantes, daar altijd at op zondag, dat we 's middags meestal een uitstap deden, genre Oostende, het Zandtapijt, de bierfeesten, of dat ik al van 's morgens heel vroeg meeging om aan de kerk te gaan staan met een collectebus voor het rode kruis, tante Louise in uniform, ik ernaast. Of dat ik al van zaterdags bij tante Louise bleef slapen ( bij juffrouw Callebout op de Botermarkt, dat was zo sinds de tweede wereldoorlog...), want dat er op zaterdagavond een feetsje was van de bloedgevers mét tombola, of de Oudstrijders, of het NAK ( opgericht door nonkel Georges als reactie tegen het TAK) , of van de Weerstand en dat ik de boodschappen deed voor al die gezinnen die er een hemels plezier in schepten me soms 4 x ( of meer) over en weer te laten gaan tussen de schoenmaker in de Klapstraat, Malago op de Grote markt, de bakker op de Botermarkt, de electriciteitswinkel in de Nieuwstraat,Mouton ( Motonges uitgesproken in het dialect) in de Kattestraat, bij Zwaantjes in 't gat van de markt (sic) en dit alles om me maar bezig te houden. Tante Godelieve kwam ook meestal op zaterdag, met nonkel Julien en Hugo,Greta en Eric. Hugo die ik altijd graag zag komen, even oud als ik . Misschien weet hij het nog en kan hij me uit de nood helpen? Of misschien weten mijn jeugdvriendinnen het nog, Thessa en Mickey met wie ik momenteel druk doende ben om ons 40 jarig jubileum te vieren , 40 jaar afgestudeerd aan het Koninkijk Lyceum Aalst. Ook nog de tijd gekend tot mijn 14 jaar dat we op zaterdagmorgen naar school moesten . En dat de apotheek de ganse dag open was...dus ergens kon ik niet naar huis in de weekdends of men moest me komen halen. Wat mij betreft is er ook geen tussenweg : ik bleef meestal in Aalst en ging soms mee naar Opstal tijdens het schooljaar. In de grote vakantie ging ik meestal één maand met mijn grootooms en tantes mee op reis en de rest was ik aan zee bij mijn moeder en broer en zussen en in Aalst en in Opstal, al naargelang... Maar ik ging zeker niet elk ( ook niet één weekend op twee of drie of vier) naar "huis". Want mijn huis was in Aalst. Maar zie, mijn zus zegt dat het anders is . Alles is nu eenmaal perceptie. Beangstigend. Gewoonweg beangstigend.