Maar ik moet spijtig genoeg vaststellen dat ik me tegenwoordig moeilijk kan concentreren bij het lezen.
Of dat ik moeilijkere boeken niet echt aankan, tegenwoordig.
Boeken met miserie toestanden. Boeken die zware onrechtvaardigheden in het licht zetten. Boeken met heftige thema's. Geschiedenisboeken .
Het is me allemaal even te veel.
Denk dan na over belangrijke hedendaagse onderwerpen ; denk na over "wat na deze coronatijden?" , "hoe wil je dat de wereld er nadien uitziet?" , "prospectives et perspectives", het gaat niet. Ik heb geen zin om erover na te denken.
Misschien wordt mijn eeuwig optimisme de kop ingedrukt door de lockdown?
Belet het mij verder te denken dat wat ik dagelijks ervaar?
Deze week heb ik aan mijn groepje vrienden drie keer het overlijden van hele goede kennissen meten meedelen.
Christophe was een bovenste beste kerel van 53 die een hartinfarct niet overleefde.
Josette was 90 en overleed ten gevolge van een zware ziekte.
En gisteren overleed Yves van 58 ten gevolge van een stom motorongeluk.
En gisteren overleed Yves van 58 ten gevolge van een stom motorongeluk.
De ene mail volgde op de andere.
Telkens probeerde ik de mededelingen te besluiten met een gevoel van hoop.
Telkens probeerde ik de mededelingen te besluiten met een gevoel van hoop.
Het waren fijne mannen en vrouwen. We missen ze nu al.
Is het dit verlies dat niet eens corona gebonden is wat me belet dieper na te denken over de wereld die ons omringt?
Of komt het doordat we deze mensen niet meer gezien hebben sinds een aantal maanden, dat je het gevoel hebt dat ze niet meer 'tastbaar" zijn?
Of omdat je niet naar hun begrafenis kan en je geen afscheid kan nemen zoals je het zou willen?
Dat er zoveel niet meer kan?
En dat je je afvraagt hoe lang dat nog gaat duren?
En dat je je afvraagt hoe lang dat nog gaat duren?
Sinds twee weken mogen we opnieuw vrienden ontmoeten. Maximaal 10 personen en we moeten afstand houden, geen zoenen geven- wat in Frankrijk gewoonweg als "onnatuurlijk" aanvoelt-, dikwijls je handen wassen, je niet vergissen van glas en per abuis het glas van je buurman verder uitdrinken , de kat des huizes niet strelen, twee keer nadenken voordat je het toilet gebruikt....
Maar goed. We gingen toch in op een eerste uitnodiging bij hele goede vrienden. We zouden met 8 zijn en één van ons is van Portugese afkomst en ze droomde er tijdens de "confinement" van om sardines voor ons klaar te maken.
Het zouden dus sardines worden. En zoals hier ook dikwijls het geval is vraag je best aan de gastvrouw of jij voor iets kan instaan bij het diner ( ik kan me dat zo niet herinneren dat we dat in België gewoon zijn ...) , ik zorgde voor de kaas, Josy voor de Tiramisu en Friederike deed al de rest.
En het was leuk. Wat zeg ik? Het was geweldig.
De zon scheen uitbundig, de wijn vloeide rijkelijk, de sardines waren over heerlijk....en toen de avond viel was ik gewoon doodop. Doodop van het samenzijn. Niet meer gewoon van met zoveel mensen tegelijk te praten. Niet meer gewoon van zoveel te drinken en te eten. Omdat het smaakte. En we toch wel iets verdiend hadden zeker ? Twee en een halve maand onthouding en nu er volop tegenaan....
En we spraken over de concentratie problemen en het bleek zowaar dat ik niet alleen was met dat probleem.
Vele vriendinnen hebben gewoon zin in een "gemakkelijker" romannetje, een detective, een boek dat je geen zorgen baart of er in elk geval voor zorgt dat je niet nog meer zorgen aan je kop krijgt door je te concentreren op human interest items....
En zie, ik was oprecht blij dat ik niet de enigste was. Dat het van deze tijd is. Dat we al genoeg problemen hebben om er nog geen bij te creëren .
Dat al die virussen, die handschoenen, mondmaskers, het tekort of teveel ervan, het handen wassen, het gebrek aan vloeibare zeep, het verdubbelen of verdriedubbelen van de prijs van ontsmetting-gel, de doodzieke mensen, de sterftecijfers , de corona slachtoffers, de niet corona doden , dat het allemaal wat veel is voor een mens.
Of vergis ik me daarin?
